Een prater is Gerry, de oudste van de twee oorspronkelijk uit het zuidoosten van Drenthe afkomstige broers, nooit geweest. Hij liet horen wel een veelzijdig componist te zijn. Daarmee herinnerde hij af en toe wel een beetje aan het internationale succesvolle duo dat hij tot voor kort nog met Richard Cameron vormde. Want of het nu een bossa nova was of een shuffle, met speels gemak werkte de prima vijfkoppige band zich door het repertoire.

Er was een droevig stuk dat aan Maggot Brain van Funkadelic deed denken. En er was een fraaie clip bij het apatisch punkrockende Your Love My Suicide. Maar afgezien van een crash door Harry's vermaarde, fantasievol van tweedehands spul gemaakte poppetjes (kosmotroniks), helde de show toch over naar een blijmoedige kant. You Make Me Happy, zongen ze, in een onversneden zoete liefdesverklaring. En goed beschouwd, was deze show een groot verlangen naar geluk. Dat hadden we al in de openingsscene kunnen weten, toen een kamer vol familie op visite het programma aankondigde.

Naast warme familiebanden bleef er nog maar een ding te wensen over: een vrolijke hond. En juist dat bijbehorende kinderliedje werd ontwapenend gezongen.